Tempora mutantur: de tijd staat niet stil ....
De kruising van de Mark en Dintel bij het Princeland nabij Dinteloord is heel lang van meer dan locaal belang geweest. Al in de zeventiende eeuw was er sprake van een overzetveer op deze plaats. Met de aanleg van de Postbaan in 1779 nam dat belang alleen maar toe. Toentertijd was de Mark en Dintel bij het Princeland - maar net een kilometer van de uitmonding in het (toenmalige) tijwater het Volkerak - een ruige rivier. Het kon er behoorlijk spoken. Het oversteken van de rivier was dan ook niet van enig gevaar ontbloot. Ik vertel hierover meer op DEZE pagina en op DEZE pagina.
Het ponteveer werd in de loop van de negentiende eeuw meer en meer een obstakel in de toen al geleidelijk toenemende communicatie over de weg. Omstreeks 1850 begon men serieus te denken over een brug ter vervanging van het veer. De rivier is ter plaatse een honderd meter breed, en werd druk bevaren, dus het kon beslist geen klein brugje worden. De klassieke bouwwijze - een houten ophaalbrug (met enkele of dubbele kleppen) zou hoogstwaarschijnlijk een maatje te klein zijn. Rond die tijd (late jaren 1840) werden (in Nederland) de eerste gietijzeren ophaalbruggen ontworpen en gebouwd. Dat opende nieuwe mogelijkheden.
Zo kwam in 1859, na een vijftal jaren van aarzelen, de eerste Prinslandse brug tot stand. Een dubbele gietijzeren ophaalbrug met aan weerszijden dubbele aanbruggen, alles opgesteld op zware houten waterjukken. De landhoofden kwamen tegen de oude veerdammen aan te liggen. Het veer kon worden afgedankt.
Ik beschrijf deze eerste Prinslandse brug op DEZE pagina (de plannen) en op DEZE pagina (de bouw).
Een jaar of veertig later voldeed deze brug niet meer aan de steeds toenemende eisen. Het wegverkeer nam alleen maar toe, de scheepvaart ook. Vooral tijdens de bietencampagne, die hier in alle hevigheid woedde, stond de brug vrijwel continu open en het wegverkeer te wachten. Een nieuwe, ruime, efficiente, makkelijk en snel te openen (en sluiten) brug zou welkom zijn.
Ik beschrijf deze brugperikelen op DEZE pagina.
Het duurde tot 1913 voor de plannen voldoende gerijpt waren (en de middelen gevonden). Toen kwam er een mooie vloeiijzeren draaibrug met een enkele aanbrug uit de koker der ontwerpers en bouwers. Deze bracht enige tijd soelaas, maar al in de jaren 1930 bleek ook deze brug alweer te klein. Toen was er echter geen geld voor modernisering (het was volop Crisis). Voorlopig bleef het behelpen.
Ik beschrijf deze tweede Prinslandse brug op DEZE pagina.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de tweede Prinslandse brug twee maal zwaar beschadigd (in 1940 en 1944) en opgelapt. Hij werd gelijk ook wat verbreed maar verder gebeurde er niet veel. Tot hij in de jaren 1990 "op" was, met 80 jaar trouwe dienst op zijn conto.
Het meest merkwaardige document uit deze rijke geschiedenis is de reeks foto's op DEZE pagina. Ze werden gemaakt op een winterdag, vanaf het ijs van een helemaal dichtgevroren rivier. Zo zie je een brug niet vaak ....
In 1996 werd de tweede brug vervangen door de huidige, de derde Prinslandse brug. Dit is een ophaalbrug van geavanceerd ontwerp en bouwwijze. Qua snelheid en capaciteit is de oude draaibrug niet te vergelijken met dit moderne exemplaar. Dat is helemaal klaar voor de eisen van de moderne tijd. En op afstand bediend ....